اثربخشی درمان فراشناختی بر کاهش علایم افسردگی، مؤلفه‌های سندرم شناختی توجهی و راهبردهای مقابله‌ای ناسازگارانه در بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

 مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی درمان فراشناختی بر بهبود علایم افسردگی اساسی، سندرم شناختی توجهی و مقابله‎های ناسازگارانه در دو بیمار مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. توصیف بیمار: در یک طرح تک موردی تجربی با خط پایه چندگانه، 2 زن مبتلا به اختلال افسردگی اساسی با هشت جلسه به صورت هفتگی تحت درمان فراشناختی و دارودرمانی با داروهای ضدافسردگی قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامۀ افسردگی بک، مقیاس اختلال افسردگی اساسی، باورهای فراشناختی، پرسشنامۀ فراشناخت‎ها، سبک پاسخ دهی نشخواری و مقیاس سندرم شناختی توجهی بود. یافته‎ها: داده‎ها نشان داد که درمان فراشناختی منجر به کاهش نمره‏های آزمودنی‎ها در مقیاس فراشناختی و مقیاس سبک پاسخ دهی نشخواری در پس آزمون و پیگیری 2 ماهۀ پس از آن می‎شود. نمره‏های سندرم شناختی توجهی و مقیاس اختلال افسردگی اساسی کاهش قابل ملاحظه‏ای نشان دادند. نتیجه گیری: درمان فراشناختی به عنوان یک رویکرد جدید درمانی، روشی مؤثر برای بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی است. اثر درمان فراشناختی می‎تواند به علت کاهش در نشخوار فکری و باورهای فراشناختی مثبت و منفی باشد.